Terror. Terreur. Zo omschrijf ik het leven van de libelle. Nadat het uit het eitje is gekropen, onderwater, jaagt het achter alles wat het maar kan pakken.

Daarna ondergaat het een metamorfose, klimt op een plantenstengel en krijgt het vleugels om in de lucht achter soortgenoten aan te gaan die zijn territorium binnenkomen of om lekkere hapjes te pakken die het kan oppeuzelen.

Maar kijk nou hoe teer en fragiel zijn vleugels zijn, zo dun als cellofaan. Dat lijfje dat nog moet drogen sinds zijn gedaanteverandering, zo zacht en week en nog weinig kleur te bekennen. Wachtend tot het klaar is om de luchtruim te bestormen.

.

---