Net toen ik zag dat de eerste narcissen en krokussen hun groene bladeren ruim boven de grond hadden uitgestoken en aanstalten maakten om te gaan bloeien gooide moeder Natuur een dikke laag witte structuurverf om alles glad te strijken. De ijzige koude oostenwind versteende het water tot een gladde, harde massa en liet ons achter in een nieuw, met witte tinten, gevuld landschap.

In plaats van binnen te zitten, heb ik de waarschuwingen voor het virus een beetje naast mij neergelegd en ben ik op stap gegaan. Wel ben ik pas op pad gegaan wanneer de meesten alweer naar huis gingen, namelijk vlak voor zonsondergang. Mooie uitzichten heb ik opgezocht waar wind, water, licht en kou hun werk deden en stipjes mensenbouwwerken in een andere verschijning zetten.

Hopelijk dat de temperaturen weer net zo snel stijgen en ik binnenkort weer bloemen, vlinders en libellen voor mijn lens heb. Voor mij is de kou meer dan voldoende geweest.