Met het voorbij gaan van de maanden trekken ook verschillende onderwerpen aan mijn aandacht voorbij. Na de zomer met vlinders en libellen bereiken we de kleurige herfstmaanden met natuurlijk paddenstoelen. Deze ritme heb ik al een aantal jaren en het trekt mij nog steeds om dit te blijven doen.

Het hazenpootje staat al jaren op mijn “ to do” lijst wanneer de herfst komt. Deze fragiele paddenstoel trekt nog steeds mijn aandacht omdat ik ze echt beeldschoon vindt. Doorschijnend, wit, gekarteld, soms met hele groepjes en dan weer helemaal alleen. Bij houtsnippers, gewoon in het gras of tussen de hondenstront.

Ah, nu ik het over honden heb. Voor de middelste foto lag ik languit op de grond, op het natte, drassige gras. Scherpgesteld op het middelste stoeltje en klaar om de foto te nemen. Vanuit mijn linkerooghoek zie ik een hondje aankomen die mij interessant vindt. Och neeeeee! Gelukkig vertrapt het beest niets, maar blijft het toch nog even staan kijken , snuffelend aan mij en van alles. Neeeeeeee, niet met je kopje mijn compositie kapot maken denk ik de hele tijd. Ik lig daar dus, plat op de grond, hopend dat het dier zo snel mogelijk zou doorlopen zonder iets kapot te maken. Er is maar héél weinig nodig om een hazenpootje om zeep te helpen, weet ik uit ervaring. Het baasje ziet wat er gebeurt en roept. In eerste instantie vindt “Bello” mij véél interessanter maar dan verlegt het zijn aandacht. Een zucht van verlichting gaat er door mij heen zodra het dier zich omdraait. “ Ja, ga maar baasje toe” denk ik.